Beste dames en heren van VICE,
Bij deze een open sollicitatie als artikelschrijver en fotograaf bij jullie overduidelijk onafhankelijke, altijd dieper-dan-nomaal-gaande bedrijf.
Jullie zouden mij al kunnen kennen van eerder gepubliceerde foto’s: http://www.vice.com/nl/read/mayhem4ever-in-w139
Mijn hele leven word ik al geïnspireerd door mijn vrienden, familie en de wereld om mij heen. Met open ogen, stuiterende geest en ijzeren wil, heb ik mijn angst voor doelloosheid en de mij op de hiel achtervolgende verveling altijd de das omgedaan door mijzelf doelen te stellen en daar met alle passie in mijn lichaam op af te stevenen. Doelen die in de ogen van de vele mensen met lage verwachtingen van zichzelf – en daardoor ook van een ander – onmogelijk waren en zijn. Het creëren van parallelle realiteiten in film en fotografie en het beeldend verwoorden van een beeld, gebeurtenis en emotie zijn wat mijn locomotief doen rijden. Mijn levensdoel is financieel onafhankelijk zijn met het doen wat ik leuk vind, zonder ooit voor een baas gewerkt te hebben.
Mijn Leven in een Piratenschip
Als ik mijn leven zo simpel mogelijk in een vergelijking moet omschrijven, zal dat een piratenschip zijn die je vindt in een pretpark: je staat op het uiteinde, voelt de wind in je gezicht en je rug; je ziet alles van de lucht tot de horizon en een seconde later vliegt je haar in je ogen en steven je af op de grond; je voelt je euforisch van de adrenaline en miljoenen vlinders lijken de volledige binnenkant van je lichaam te kriebelen en plotseling word je misselijk en kots je in je eigen gezicht.
Onoverkomelijke Drang
Nog nooit heb ik een drang gevoeld zo sterk als de drang om met mijn hoofd als krakende, gestaag draaiende machine een leeg blad te vullen met wat ik om mij heen zie en voel. Een onnegeerbare drang om mensen door andere ogen te laten kijken; om in iets ‘lelijks’ te laten zien hoe mooi het eigenlijk is. Ik ben gefascineerd door het idee dat mensen iets niet kunnen zien als zij niet weten hoe het eruit ziet, al bevindt het zich recht voor iemands ogen.
MINI-MEMOIRES
Ik zal in een beknopte, doch ruime samenvatting beschrijven hoe mijn leven eruit ziet en waar ik dus mijn inspiratie en creativiteit uit haal.
Gemixte Genen
Ik werd geboren uit een knappe vader met lang haar en een modellerende moeder met kort haar. Mijn grootouders zijn originele hippie’s: mijn oma heeft lang, spierwit haar en huppelt nog dagelijks met een mandje door de tuin en mijn opa heeft een lange baard. Toen mijn vrienden en ik het woord ‘rimmen’ hadden geleerd, liepen we giechelend het huis van mijn grootouders binnen. “Wat is er?” “Hihihi.” “Wat is er?” “Hihihi, rimmen.” “Wat is daarmee?” “Hihi, aarslikken.” “Ja ik weet wel wat het is, maar dat is toch niet raar? Als je van elkaar houdt, doe je dat gewoon.”
De vader van mijn opa was beroepsmilitair in Indonesië, hijzelf is mede-opgevoed door een huismeid en hij heeft in een Jappenkamp gezeten. Nu hij ouder wordt, komen steeds meer onderdrukte trauma’s en emoties in hem naar boven en ik zie hem met de maand emotioneler worden. De omstandigheden in het kamp waren zo slecht: zijn grootmoeder was er kokkin, hij verstopte zich als jochie de hele dag onder haar rok en zij liet stiekem rijst op de grond vallen zodat hij het kon opeten. Mede daardoor heeft hij het overleefd. Een lach en een grap als die van hem en verhalen als die van mijn beide – in een autootje de wereld afgereisde – grootouders zijn ongeëvenaard en een reden voor vele van mijn vrienden om met mij mee te gaan om ze te bezoeken.
Kleutertrip
Mijn lieve, warme, gastvrije, bij-elk-bezoek-8-gangen-kokende-moeder over wie mijn vrienden met grote regelmaat vragen wanneer wij weer eens langs gaan, is toen zij jong was heroïneverslaafde geweest, heeft duizenden Euro’s aan kleding gestolen, heeft de littekens op haar polsen staan en is bijna vermoord door haar vriend, had een affaire met haar beste vriend en was onvruchtbaar. Haar dokter ontkende de mogelijkheid van haar zwangerschap en daardoor wist ze er pas van toen ze zes maanden ver was. Toen ik geboren moest worden, lag ik al zo dwars dat ik mijn moeder bijna vermoordde. Ze hoorde de dokter mijn vader vragen “De moeder of het kind?”
Mijn moeder
Toen ik een peuter was, gingen mijn moeder en ik op vakantie naar Tenerife. Daar werd haar een baan aangeboden die ze besloot aan te nemen, dus we bleven om er uiteindelijk drie jaar te wonen. Een ding kan ik je vertellen: een hoogblond kindje op de Canarische eilanden krijgt alle aandacht dat haar hartje begeert. En toen werd ik ziek: bronchitis. Ze liepen er erg achter op medisch gebied, dus kreeg ik medicijnen die bestemd waren voor volwassenen en ik ging hallucineren; een oneindige kleutertrip. Er kwamen handen uit te muren, ik zag slangen in plaats van dekens en ik kon alleen nog slapen als ik op de buik van mijn moeder lag. We verhuisden terug naar Nederland, de medicijnen stopten, maar de hallucinaties, dromen en nachtmerries bleven. Ik had het een plek gegeven en gebruikte het om ’s nacht in bed ‘televisie’ te kijken op de muur.
Een Handjevol Ouders
Het blijft de vraag wie er voor me zorgde toen ik klein was, want mijn moeder zegt dat mijn vader er nooit voor me was, volgens mijn vader was iedereen er voor me, mijn grootouders zeggen dat zij me min of meer hebben opgevoed en uit een recentelijke ontmoeting met de vroegere goede vriend van mijn moeder en zijn vrouw bleek dat ik een tijdje hun kindje was. Wat de waarheid ook is, ik ben er dankbaar voor dat dit stukje levensgeschiedenis zo interessant en onvoorspelbaar is en voel me meer alsof ik vele ouders heb dan geen goede.
Mijn vader, moeder en ik op de boerderij van hun beste vrienden (mijn vader met blond haar & mijn moeder rechtsboven)
Fuck die Depressie
Op de basisschool in Nederland werd ik verschrikkelijk psychisch gepest, door zowel mijn leraar als mijn klasgenoten. Een nieuw aangenomen schoolhoofd, besefte zich al snel wat er aan de hand was. Om mij een voorsprong te geven, viel hij ons lokaal binnen, zei dat onze school mocht meedoen aan ZipZoo en dat hij mij had geselecteerd als participant. Toen hij één stap uit de deur had gezet, vroeg mijn leraar of iedereen het ermee eens was dat ik degene was die mocht gaan, waarop een duidelijk ‘nee’ door het lokaal galmde. Vervolgens zette hij mijn naam groot op het bord met twee kolommen: ‘voor’ en ‘tegen’. Hij liet iedereen uit de klas vrijuit roepen. Er stond op het bord: “SANNE: SLAK, SLOOM, SAAI”. Maar ondanks het gegeven dat ik mijzelf jarenlang in slaap huilde, had ik één doel: zo snel mogelijk door scholen en opleidingen heen om vervolgens mijn werk te maken van hetgeen ik zo graag doe. En ondanks de zware, depressieve periode’s die ik heb meegemaakt, heb ik nooit met de gedachte gespeeld om er een einde aan te maken, want ik ben me er van kleins af aan al zo van bewust hoe mooi de wereld is en hoeveel geweldige ervaringen er altijd nog in het verschiet zitten. Dus dit is wat ik deed en ik racete zo snel ik kon door het Atheneum naar de kunstacademie.
Hysterie
Van kleins af aan volgde ik muziekles: blokfluit, piano, saxofoon, akoestische gitaar en basgitaar. Zeven jaar lang kreeg ik theaterles en trad ik op in theaters. Ik heb vijf jaar lang als popje basgitaar gespeeld in een rockband tussen zwartgeklede, stoere langharige metalfreaks en hiermee opgetreden. Mijn bandleden schreven de muziek en solo’s en mijn beste vriendin – die drumde – en ik de teksten.
Mijn vriendengroep toen was bijzonder en exhibitionistisch. De jongens voerden vele helikoptertjes uit, rekten hun piemel uit omdat een van hen een hele lange had en de rest zich minderwaardig voelde, mijn vriendin en ik kleedden ons in strings, bontjassen en zwarte tape over onze tepels, de jongens kusten elkaar om weddenschappen op de mond en zo lachten we met zijn allen tot de tranen over onze wangen rolden. We vertelden elkaar de meest persoonlijke dingen en zeiden zo vaak als we konden dat we van elkaar hielden.
Epic Love Story 1
Mijn leven zit vol epic love stories zonder happy end en van de meesten kan ik alleen maar genieten. Over liefde was ik het stereotype meisje dat bij de moeder aan de keukentafel zat te huilen en “Ik krijg nooit iemand, ik zal altijd alleen blijven” snikte en mijn moeder de verwachte brenger van “Je bent gewoon te knap en mysterieus, jongens durven je niet aan te spreken”. Op een schoolreis van het atheneum in 2002 vechtten plotseling twee jongens om me en kreeg ik een snoepjesverkering met de populaire Remi. Maar na mijn eerste “Hoe voelt het nu om populair te zijn?”, wist ik niet hoe snel ik hier een einde aan moest maken.
Nog Meer Ouders
Mijn ouders, Monique en Richard, zijn al vroeg uit elkaar gegaan, maar ik had hier geen problemen mee. Een lange tijd heeft mijn vader nog bij mijn moeder en mij op zolder gewoond en gedurende die tijd riep ik als 8-jarige bij elke ruzie die ze hadden “Pappa heeft gelijk!” wetende wat een dominante, sterke vrouw mijn moeder en hoe beïnvloedbaar mijn vader is. Toen kreeg mijn moeder een affaire met mijn huidige stiefvader, Giel, die toentertijd getrouwd en een van mijn vader’s beste vrienden was, gingen mijn ouders definitief uit elkaar en woonde ik een halve week bij mijn vader en een halve week bij mijn moeder. Mijn vader kreeg toen een vriendin met een baby-zoontje, Astrid; dezelfde naam als de ex-vrouw van Giel. Ik genoot er altijd van iedereen te vertellen dat het eerst ‘Giel en Astrid’ en ‘Richard en Monique’ was en nu ‘Richard en Astrid’ en ‘Giel en Monique’. De twee koppels waren beste vrienden en vele jaren ben ik met mijn vier ouders en broertje op vakantie gegaan.
Bye Bye Babybroertje
Ik verheugde mij heel erg op de mogelijkheid een broertje van baby af aan te zien opgroeien tot een man en vanaf mijn achtste had ik tijdens de belangrijkste groeiperiode van mijn leven, tien jaar lang een extra moeder en een broertje. Tot mijn aantrekkelijke vader teveel mee begon te gaan in alle aandacht die hij kreeg van vrouwen, ik de op bed huilende Astrid als kind moest troosten alsof ik haar vriendin was, zij heel onredelijk tegenover mij begon te worden, mijn vader verschrikkelijk slecht begon te beïnvloeden en ik niet meer thuis kwam. Toen kreeg mijn vader hoge telefoonrekeningen en kwam hij erachter dat ze al maanden een affaire had met een Zweed. Ze is zonder afscheid van me te nemen en zonder contact met me te zoeken naar Zweden vertrokken en heeft mijn broertje meegenomen. Ik heb ze sindsdien één keer gezien en ze wilde niets met me te maken hebben. Mijn vader is een ongelofelijk lieve, zachtaardige maar eerlijke man wiens deur openstaat voor iedereen, wat je hem ook hebt aangedaan. Hij wordt geïntrigeerd door Boeddhisme en met hem kun je filosoferen met een goede whiskey tot het ochtendgloren. Nu heeft hij een andere vrouw en zijn eindelijk mijn ouders getrouwd! Alleen niet met elkaar 😉 Met deze andere vrouw heeft hij een zoontje gekregen, Sam, met wie ik 25 jaar verschil en nu mag ik mijzelf trots peetmoeder noemen in elke niet-religieuze zin van het woord.
Epic Love Story 2
In 2005 was ik hoteldebotel op één van de populaire skaters met zijn donkere haar, bruine ogen en karamellen huid. Hoe vaak mijn beste vriendin en ik wel niet in de zon op het muurtje bij het skatepark zaten te kijken en een ander meisje me aan het lachen maakte door te zeggen: “Jullie zitten hier nu wel lekker te kijken, als jullie maar niet vergeten dat zij van mij zijn. Allemaal.” Op een nacht logeerden we met een groep in ons stamcafé en zaten we in een zee van dekens en kussens tegen het podium aan, hij naast mij. Onverwacht voelde ik een vinger in mijn zij prikken en hield ik mijn lachen in, tot ‘geheel onverwacht’ ‘per ongeluk’ onze handen elkaar raakten en we deze onder de dekens stiekem vasthielden. Met zijn allen liepen we het balkon op. Plotseling voelde ik twee armen om mijn middel en een hoofd op mijn schouder. Ik keek opzij en zag hem. We gingen naar buiten, omdat het tijd was om naar huis te gaan en eenmaal buiten, gooide hij een touw om me heen dat hij binnen had gevonden, trok me naar zich toe en drukte zijn lippen op de mijne. Panisch hield ik mijn lippen op elkaar en toen onze lippen zich van elkaar verwijderden, riep ik ongemakkelijk en haaks uit: “Ik heb nog nooit gezoend!” Hij pakte me vast in een omhelzing en in de angstige wetenschap dat ik zou moeten tongzoenen wanneer ik deze zou loslaten, hield ik deze zo schaamtevol lang vast (uren, durf ik te wedden) dat ik hem nooit weer heb durven aankijken.
Op de bewuste avond
Mijn Deelgeboorte
Jarenlang hadden mijn moeder en Giel schreeuwende ruzie. Elke avond wanneer ik op bed lag, werd ik wakker door hun geschreeuw en ik begreep niet hoe ze niet konden inzien hoe bijzonder het eigenlijk is dat ze iemand hebben om van te houden en die van hen houdt. Dit was de periode dat ik begon met schrijven, omdat ik erachter kwam dat volwassenen een kind dat iets te zeggen heeft, niet serieus nemen. Ik besloot dus al mijn gedachtes en mijn blik op de wereld in woorden op papier te brengen en printte het uit. De volgende avond, toen mijn vier ouders er allemaal waren en een discussie begon, besloot ik naar ze toe te lopen en te zeggen dat ik ze iets voor te lezen had. Ik ging aan het hoofd van de tafel staan en las. Iedereen was muisstil. Ik hoorde gesnik. Giel huilde. De schrijver in mij was geboren.
Met vrienden van de kunstacademie | Rechts: hetero jongen ongemakkelijk maken
Plaggenhut-Stalker
Giel’s moeder is nog in armoede geboren in een plaggenhut. Hij heeft een dochter die net 18 is geworden. Hij heeft voor haar gevochten in de rechtbank, alimentatie betaald en elk jaar een verjaardagskaart gestuurd. Hij is de liefste, meest zorgzame man die ik ken die alles zou laten vallen als je hem nodig hebt en hij heeft zijn dochter nog nooit gezien. Zijn ex-vrouw vertelde hem dat hij niets meer voor haar betekende dan een zaaddonor en al die tijd dacht hij dat zijn dochter zijn kaarten gewoon niet te zien kreeg en ze de illusie had dat hij niet aan haar dacht, tot hij vorig jaar een handgeschreven brief van haar kreeg. Blij als een kind, opende hij deze: “Hou op me te stalken.”
Ik, Giel & mijn moeder | Mijn vader, Giel & Ronny
Epic Love Story 3
Op elke middelbare school zijn die knappe, populaire jongen en dat alfameisje die bij elkaar horen en tegen wie het meerendeel opkijkt. Maar als einzelgänger interesseerde ik mij niet voor dit soort statussen. In de lente van 2006 verbaasde precies deze, net vrijgezelle jongen mij echter door mij mee uit te vragen. Ik was nieuwsgierig, dus zei ja. Eenmaal bij hem thuis, zaten we op de grond en liet hij zijn kunst zien, waar bijna niemand van wist: schilderijen, teksten en opnames van zijn stem in zelfgeschreven muziek. Na een paar uur – ik zat op de bank en hij op de grond voor me met een schilderij – vroeg hij me of hij me mocht kussen. Ik zei ja. Gedurende een maand hebben we elkaar veel gezien. Toen hij me op een andere dag naar het station bracht, zoende hij me gedag. Hij zoende me een bloedneus (ik had een neuspiercing), toverde lachend een nieuwe katoenen zakdoek uit zijn zak en gaf me deze. “Houd maar.” Na een maand waren we er beiden achter dat onze vriendschap leuk was, maar het niet verder ging dan dat, dus spraken we af vrienden te zijn. We picknickten in de zon op een kleed in het gras van zijn tuin. Hij keek me aan, bewoog zich richting mij, ik trok een wenkbrauw omhoog boven een cynisch lachje en hij kuste me. Ik vertrok geen spier en hield mijn ogen open. Hij verwijderde zijn lippen van de mijne, we keken elkaar aan en schoten in de lach. Toen liet hij me lezen in zijn boek vol met zijn teksten en las hij voor – iets waarvan ik wist dat het verboden terrein was voor de rest van de wereld.
Hij | Ik in de bontjas, hij & John
De Studiejaren
Op het atheneum begon ik tegen verveling samen met een kleine groep met het organiseren van evenementen. Van 2005 tot 2008 (mijn 16e – 19e) groeide mijn festival ‘Hondsrock’ uit van tuinfeestje tot meerdaags evenement in een theater met muziek, theater, films, kunst en bezoekers vanuit verschillende landen. VPRO’s 3voor12 noemde ons ‘de afsluiter van het festivalseizoen’. Tijdens mijn jaren op Minerva, heb ik als fotograaf mogen werken voor Art Amsterdam en het Jongeharten Festival.
Ik ben in 2011 afgestudeerd in film en fotografie met een filmdocumentaire over mijn moeder en ‘ons gevecht’ met haar baarmoederhalskanker. Ik had toestemming gekregen van het UMCG om alles en overal te filmen. Als mijn moeder met haar infuus met chemo over de gang liepen, riepen we “Tududuu! De Chemokar!” (de kar die vroeger door de woonwijk reed om je batterijen op te halen) en doordat we zo bezig waren met humor en het maken van de film, voelden we ons in deze zware tijd meer de acteurs van ons leven dan onszelf. Alle filmmuziek is opgenomen tijdens een speciaal georganiseerd huiskamerconcert met Tangarine, Case Mayfield, Gerhardt Heusinkveld (Beans & Fatback) en Greyhead.
Reizen
Van 2008 tot 2014 heb ik elk jaar minstens één reis gemaakt met vrienden en vele vreemde dingen meegemaakt. Iedere groepsreis gingen we elke nacht skinny dippen en maakten we een mini-documentaire. Toen negen mensen die we in de trein naar Tsjechië hadden ontmoet, ons bezochten in het Tsjechië waar de kogelgaten nog in elke muur te zien zijn en van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat dezelfde tandloze mannen in de deuropening zitten met een halve liter bier in de hand – en wij voor het eten moesten zorgen, kwamen we terecht op een tennisbaan waar ze 35 jaar geen toerist hadden gezien, ons alle restjes eten serveerden die ze in hun vriezers konden vinden, ons vol trots verschillende soorten zelfgebrouwen drank lieten proeven en zelf meezopen, waar ze wanneer je nog maar 300ml in je pint had zitten je een nieuwe voor je neus kreeg, waar we propvol en straalbezopen €15,- per persoon moesten betalen, wiens eigenaar ons de volgende dag met de auto meenam om boodschappen te doen en waar we er uiteindelijk achterkwamen dat we de hele avond bediend waren door een man die er slechts lid was van de tennisclub en er niet werkte.
Een andere reis maakte ik met mijn moeder na haar ziekte, waarin we enkel de fiets en de trein gebruikten om door heel Engeland en Schotland te reizen, we een politie-escorte kregen door The Yorkshire Dales omdat de agente bezorgd was om twee dames op Nederlandse fietsen, we in huizen verbleven via Airbnb en we daardoor in de meest imposante woningen met de meest interessante mensen terechtkwamen.
Een van de huizen waar we verbleven | Volksdansen omdat mijn broek erbij paste | Het hoogste punt van Edinburgh
Epic Love Story 4
In Juni 2006 viel mijn oog op de knappe, interessante buurjongen van een vriendin. Op een warme dag zwommen we met zijn vijven in het zwembad in zijn tuin en raakten we aan de praat. We bleven met zijn tweeën over en we praatten terwijl ik dobberde en hij mijn benen omhoog hield. Ik raakte met mijn handen de achterkant van het zwembad en hij dreef me er subtiel tegenaan. Hij kwam langzaam dichterbij in het warme water tot ik met mijn rug tegen de rand stond en we onze eerste kus op de meest romantische wijze in het zwembad beleefden.
Hij en Jeroen I nepzoenen | Hij voor het eerst in jaren bij de kapper
Epic Love Story 5
Een week later zoende mijn beste vriend Jeroen, die al een jaar openlijk verliefd op me was, een ander meisje en voelde ik me onverwacht stikjaloers. Compleet door de war, vertelde ik hem dat ik me had vergist en ik toch bij hem wilde zijn. “Nu ben je te laat” zei hij. Die avond werd ik opgehaald in een antieke Mini Cooper om naar een concert te gaan en piepte mijn telefoon: een berichtje van Jeroen. “Ja”. De volgende dag ging ik even bij hem langs en schroefde ik stiekem de bureaustoel los waar hij op zat. Hij viel met zijn kont op de grond, we lachten, keken elkaar in de ogen en als er een perfect filmmoment was geweest om elkaar te zoenen, was dat het wel. Maar ik sprak epic love story 4 de volgende dag pas en zo van principes als ik ben, kon dit dus nog niet gebeuren. We ontmaagden elkaar in een met waxinelichtjes gevuld huis, tegelijkertijd met mijn twee beste vriendinnen die zich met hun vriendjes in twee andere kamers bevonden.
Op de bewuste avond
We bleven negen jaar samen – twee beste vrienden – en we hebben ongelofelijk veel aan elkaar gehad en meegemaakt. We zijn heel gelukkig geweest, maar uiteindelijk vervielen we in een broer-zus relatie en gingen we bijna uit elkaar, tot bij hem als jongste die ze ooit zagen in het UMCG darmkanker geconstateerd werd. Ik gooide alles wat ‘ik’ was weg, zodat ik elke dag aan zijn ziektebed kon zitten. Na zware behandelingen en operaties – waarbij ze letterlijk zijn organen uit hem haalden, een chemobad in zijn buikholte roerden en zijn organen weer terugplaatsten – genas hij en toen hij weer volledig op eigen benen kon staan, gingen we uit elkaar.
Op de Intensive Care, uren na de zware operatie
Go Go Go!
Het is een nachtmerrie voor mij om alles wat ik doe voor een ander te doen en ik zag van kleins af aan al zoveel verborgen ongelukkige mensen in een geromantiseerd beeld van burgerlijkheid, dat ik mezelf zwoer om nooit zo vast te roesten. Ik kan niet onder woorden brengen hoeveel ‘Je bent gek’s, ‘Dat lukt je nooit’s en ‘Hoe komt een fotograafje uit Groningen nu hier terecht’s ik heb moeten negeren om te bereiken waar ik nu ben. Na mijn afstuderen heb ik honderden bedrijven benaderd met mijn portfolio en daaruit zijn drie belangrijke dingen gekomen: Het Koninklijk Paleis als mijn eerste betalende opdrachtgever ooit; W139 als opdrachtgever, waardoor mijn foto’s op VICE terechtgekomen zijn; en een samenwerking met kunstbemiddelingsbedrijf BooART, waardoor ik mensen als Kim Feenstra, Robert Schoemacher, Marijke Helwegen en de bijzondere Petra Heyboer heb mogen fotograferen en ik heb mogen samenwerken met BNN.
Bij W139 proefde ik regelmatig van wat de underground artscene in Amsterdam is, van pretentieuze pakken, jurkjes en hoge hakken tot verklede extravaganten en van openingen van keurige tentoonstellingen tot het blowen en logeren in een hotelkamer met de bandleden van een Duitse band.
Epic Love Story 6
Ik vond in een andere Jeroen een huisgenoot: een goede vriend van mijn beste vriend, die tot over zijn oren verliefd op hem was. Steeds meer moedigde ik hen aan om elkaar te ontdekken waar ik bij was en langzamerhand rolden we met veel plezier in een driehoeksverhouding en spendeerden we bijna elke dag samen.
Na een paar maanden begon Jeroen te vervallen in een zware depressie en zorgde ik voor hem in constante angst voor zijn dood, maar toen onze vrienden en ik op het punt stonden maatregelen te treffen omdat ik het niet meer trok, zocht hij hulp. Meer en meer bleek de naïeve, jonge, verlegen Jeroen intelligent, raar en onburgerlijk te zijn en begon ik hem interessant te vinden. In volledig transparante communicatie met en met de fiat van mijn beste vriend, besloten we ons toe te geven aan het onvermijdelijke.
Het Uitzicht
Ik werk als één van de eerste Europese Google Trusted Photographers samen met Google. Ik maak Google Business Views: Street Views binnen bedrijven. Het meest geweldige en inspirerende hieraan is dat ik een kijkje achter de schermen krijg bij zoveel verschillende soorten bedrijven en veel ondernemers spreek – zowel groeiend als gevestigd – die mij als ambitieuze ondernemer begrijpen, omdat zij ook zijn geweest waar ik nu ben. En het heeft me het heerlijke besef gebracht hoe laagdrempelig mensen zijn, al kijkt de halve wereld er tegenop. Voorbeelden van bedrijven voor wie ik werk heb gedaan zijn Media Markt, Hunkemöller, het Krasnapolsky en het Fries Museum.
Dit alles moet leiden tot mijn uiteindelijke doel om mijzelf een weg in de internationale filmwereld te wurmen als filmmaker en scenarioschrijver. Mijn eerste Engelstalige scenario voor een lange speelfilm – welke ik eerst als boek wil uitbrengen – is bijna af. De vele dromen en nachtmerries die ik heb overgehouden aan mijn kleutertijd gebruik ik als rode draad door mijn werelden, verhalen en karakters.
Ik geloof dat jullie mij nu wel een beetje hebben leren kennen en hoop dat we iets voor elkaar kunnen betekenen.
Groetjes,
Sanne
Sanne van Renesse @iwantsanne 